بچه های جنگ، بچه های کربلا بودند؛ بچه های خون و خطر، بچه های غم و زیاد، بچه های غیرت. شب آنان، قدر بود و روزشان، تقدیر عاشورایی انسان. جغرافیای قرآن را بلد بودند و کوچه پس کوچه های نهج البلاغه را می شناختند.
قرارشان، بی قراری بود. در تقوا قدم می زدند: بال در بال فرشته های شوق، در آغوش ناز و نیاز و نماز، می مردند تا جهان را زنده کنند. رفتار بچه های جنگ بر مِدار جاذبه عمومی عشق بود.
شهیدان- نشسته بر شانه های لیلـة القدر- پایان مرگ خویش را جشن می گیرند. دین، وامدار شهادت است. حیثیت خون، شنیدن دارد. قصه مرگ در دفتر خون، شنیدن دارد. سلاحی در کف شهید، معبدی برای رسیدن، شهدی برای چشیدن و سطر کوچکی برای فهمیدن.اگر شهیدان شهادت ندهند، به خوش خیال های مردّد، بی خبران خواب آلود و خویشاوندان خمیازه، چه گونه باید ثابت کردکه: غیرت، حقیقت دارد.1
پی نوشت:
1. نک: ابوالقاسم حسینجانی، اگر شهادت نبود، انتشارات مزامیر، تابستان 1376.
سلام وبلاگ شما را دیدم خیلی پر محتوا بود واز اینکه نسبت به راه اندازی این وبلاگ اقدام کرده اید جای تشکر است امید است دیگر منا طق شهرستان بم مثل نرماشیر ونظام شهر جنین اقدام فرهنگی را ه بیندازند . لطفا لینک فهرج نیوز وفهرج در گذر زمان را فراموش نفر مایید