صمیمیت و محبت با دوستان

یکی از دوستان امام باقر(ع ) به نام ابی عبیده میگوید : در سفر رفیق و همراه امام باقر بودم . در طول سفر همیشه نخست من سوار بر مرکب می شدم سپس حضرت به مرکب خویش سوار می شد (و این نهایت احترام و رعایت حرمت بود).
زمانی که بر مرکب می نشستیم و در کنار یک دیگر قرار می گرفتیم چنان با من گرم می گرفت و از حالم جویا می شد که گویی لحظاتی قبل در کنار هم نبوده ایم و دوستی را پس از روزگاری دور جسته است .
به ایشان عرض کردم : ای فرزند رسول خدا! شما در معاشرت و لطف و محبت به همراهان و رفیقان چنان رفتار می کنید که از دیگران سراغ ندارم و به راستی اگر دیگران نیز دست کم در نخستین برخورد و مواجهه چنین برخورد خوشی با دوستانشان داشته باشند ارزنده و قابل تقدیر خواهد بود.
امام (ع ) فرمود : آیا نمی دانی که مصافحه ( = نهادن دست محبت در دست دوستان و مومنان ) چه ارزشی دارد مومنان هرگاه با یک دیگر مصافحه کنند و دست دوستی بفشارند گناهانشان همانند برگ های درخت فرو می ریزد و در منظر لطف خدایند تا از یک دیگر جدا شوند. (منبع : سیرت پاکان )