قرآن کریم مى فرماید: «کَلاّ بَل رانَ عَلى قُلوبِهِم ما کانوا یَکسِبون؛ چنین نیست که آنها مى پندارند، بلکه اعمالشان چون زنگارى بر دل هایشان نشسته است.»
علامه طباطبایى(رحمة الله) از آیه شریفه فوق سه نکته برداشت مى کند که یکى از آنها تصویر واضحى از سرنوشت چنین گنهکارانى را نمایش مى دهد. ایشان مى گوید؛ نفس انسانى به واسطه گناه تغییر مى کند. یعنى چنین شخصى به ظاهر انسان است و اما واقع حیوان است، بلکه گمراه تر «اُولئکَ کالاَنعامِ بَل هُم اَضَلُّ؛ اینان چهارپایان هستند بلکه گمراه تر» گمراهى بیشتر اینها به جهت آن است که مسخّر شیطان مى شوند. «ومَن یَعشُ عَن ذِکرِ الرَّحمنِ نُقَیِّض لَهُ شَیطنًا فَهُوَ لَهُ قَرین؛ و هر کس از یاد [خداى] رحمان دل بگرداند، بر او شیطانى مى گماریم تا براى او دمساز و همنشین باشد.»
سرانجام قرین بودن با شیطان به گونه اى است که حضرت على(علیه السلام) مى فرماید: «فنظر باعینهم و نطق بالسنتهم» یعنى گوینده شیطان است، اما با زبان آنان سخن مى گوید و بیننده، شیطان است اما با چشم آنان مى بیند.
چنین گنهکارى که بر اثر اصرار بر گناه تا به این اندازه سقوط نماید در آخرت به سرنوشت شومى دچار مى شود که در ادامه بررسى مى کنیم.
سرنوشت شوم
«فَاُولئکَ اَصحبُ النّارِ هُم فیها خلِدون؛ آنها اهل آتشند، و جاودانه در آن خواهند بود.»
در این مرحله جزاى احاطه گناه را کامل مى دهند جزاى آن خلود و ماندگارى در جهنم است، گاهى ممکن است آتش جهنم و عذاب آن مورد مقایسه با آتش دنیا قرار گیرد. از این رو حتى تصور مبهمى هم از خلود در جهنم براى شخص ایجاد نشود. آتش دنیا اثر سوزندگى دارد اما وقتى کسى بر اثر حرارت آتش سوخت، دیگر دردى احساس نمى کند مثل احساس لذت این دنیا که مدتى احساس آن وجود دارد اما با گذشت زمان عادى مى شود و اثر آن از بین مى رود. مثلاً لذیذترین غذاها مدت محدودى لذت خود را دارند در صورتى که پى در پى تناول شوند لذت نخستین آن از بین مى رود. این در حالى است که لذت و عذاب آخرت بدین صورت نیست. لذت و عذاب در آخرت دائمى است. یعنى هرگز عادى نخواهد شد براى همین است که گنهکاران در دوزخ مى گویند: «یامالِکُ لِیَقضِ عَلَینا رَبُّکَ؛ اى مالک دوزخ! از خدا بخواه که جان ما را بگیرد.»
این درخواست آنها براى این است که مى خواهند بواسطه مرگ عذاب از بین برود اما چنین اتفاقى روى نمى دهد چرا که قرآن کریم مى فرماید: «ثُمَّ لا یَموتُ فیها ولا یَحیى»
ولى آنان، نه حیات گوارا دارند و نه مى میرند تا راحت شوند. حضرت على(علیه السلام) در وصف جهنم مى فرماید: «دار لیس فیها رحمة» یعنى جهنم جایى است که هیچ رحمى در آن نیست.
به عنوان خلاصه مطالب و مطلب پایانى روایتى از امام صادق(علیه السلام) ذکر مى شود، ایشان فرمودند: هیچ چیز قلب آدمى را بقدر گناه فاسد نمى کند، قلب وقتى با گناه آشنا شد، روز به روز بیشتر بدان متمایل مى شود، تا جایى که گناه بر آن چیره شود، آن وقت است که قلب زیر و رو گشته بالا و پائین مى شود. رسول خدا(صلى الله علیه وآله) فرمود: وقتى مؤمن گناهى مرتکب شود، لکه سیاهى در قلبش پیدا مى شود، اگر توبه کند و دل از گناه بکند و از پروردگارش طلب مغفرت کند، دوباره قلبش صیقلى و شفاف مى شود و اگر زیادتر گناه کند، آن لکه زیادتر مى شود.///
و پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله) همین نکته را در حدیث دیگر این گونه ادامه مى دهند که:/// اگر همچنان به گناه خود ادامه دهد، لکه سیاه زیاد و زیادتر مى شود، تا آنکه همه سفیدى را بپوشاند، همین که سفیدى پوشیده شد، دیگر تا ابد صاحبش به سوى خیر برنمى گردد و این کلام خداى عزوجل است که مى فرماید: «کَلاّ بَل رانَ عَلى قُلوبِهِم ما کانوا یَکسِبون»
سلام
راستی میدونستی با گذاشتن آگهی تو وبلاگت از وبلاگت درآمد کسب کنی
امتحانش مجانیه و ضرری نداره هر کلیک 60 تومان
پس به اینجا یه سر بزن و ثبت نام کن . لطفا بعد از ثبت نام قوانین سایت رو حتما بخونید آخه اول باید آدرس وبلاگتون رو وارد کنید